Het stadsbestuur van Rotterdam besloot destijds – de huidige kade stamt uit 1922 – dat in dit gebied geen pakhuizen gebouwd mochten worden, alleen woonvilla’s, die veelal bewoond werden door kapiteins en reders.
De laatste jaren is de gemeente Rotterdam druk bezig geweest om van de Westerkade een groene boulevard te maken, een plek waar mensen kunnen flaneren, recreëren en een terrasje kunnen pakken. Bij de reconstructie van de kademuur – die nu halverwege is – stuitte men op een probleem. Diep onder water staken een rij lange schoorpalen schuin de rivier in, waardoor het moeilijk bleek om daar damwanden te plaatsen.
Aan Van Schie is gevraagd om de zware houten palen te ‘crushen’, zeg maar: te vermorzelen. Dat gebeurt nu met een speciale boorkraan vanaf een gecertificeerd ponton. Het is een proef, een lastig karwei, juist vanwege de hoek waaronder gecrusht moet worden en de lengte van de palen. Ze zijn zo’n twintig meter lang en steken diep de rivierbodem in.
De locatie is best bijzonder, omdat het water hier nooit stilstaat en de Nieuwe Maas in open verbinding staat met de zee, dus ook het verschil tussen eb en vloed is hier duidelijk merkbaar. Daarom werd er voor gekozen om het ponton (met boorkraan) op te bouwen op Stormpolder, een eigen terrein van Van Schie, en deze naar de Westerkade te varen, negen kilometer stroomafwaarts.
